Η 8η Μαρτίου γιορτάζεται ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών.
Λίγο καιρό πριν, είχαμε συζητήσει με τα παιδιά του ολοήμερου προγράμματος για τα δύο φύλα και σχετικά εύκολα καταλήξαμε ότι όλα τα παιχνίδια είναι για όλα τα παιδιά.
Τα επαγγέλματα ήταν κάπως πιο δύσκολη υπόθεση. Αν και τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά γρήγορα σκέφτηκαν ότι άντρες και γυναίκες μπορούν εξίσου να κάνουν όλες τις εικονιζόμενες δουλειές, οι μικρότεροι μαθητές χρειάστηκαν αποδείξεις για να πειστούν. Έτσι, είδαμε εικόνες με άντρες και γυναίκες που εργάζονται στον καθένα από τους εικονιζόμενους τομείς.
Σήμερα είδαμε το παρακάτω πείραμα, που προκάλεσε την ενόχληση των παιδιών και εξηγήσαμε ότι για πολλά χρόνια οι γυναίκες δεν είχαν -και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη δεν έχουν- δικαίωμα να πηγαίνουν στο σχολείο, να δουλεύουν, να παίρνουν ίδια αμοιβή με τους άντρες για την ίδια εργασία, να εκλέγουν και να εκλέγονται, να ντύνονται όπως θέλουν…
Στον σχολικό όμιλο του Θεατρικού Παιχνιδιού ασχοληθήκαμε με γυναίκες των οποίων οι διεδικήσεις άλλαξαν τον κόσμο. Τα παιδιά κλήθηκαν να αναζητήσουν μέσα στην αίθουσα τρεις κρυμμένους φακέλους με ιστορίες και φωτογραφίες τους. Αφού άνοιξαν έναν-έναν τους φακέλους, παρουσιάσαμε την ιστορία της κάθε γυναίκας. Η Κέιτ Σέπαρντ, που συνέβαλε στην εξασφάλιση του δικαιώματος ψήφου για τις γυναίκες στη Νέα Ζηλανδία. Η Ρόζα Παρκς που, με τη σιωπηλή άρνησή της, διεκδίκησε ισότητα για τους μαύρους ανθρώπους. Και τέλος, η Μαλάλα Γιουσαφζάι, που εξακολουθεί να παλεύει για το δικαίωμα των κοριτσιών να πηγαίνουν στο σχολείο και έχει τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης.
Αφού συζητήσαμε τις διαφορετικές ιστορίες, κάθε παιδί διάλεξε εκείνη που του έκανε περισσότερο εντύπωση, ώστε να χωριστούν σε ομάδες. Σκοπός τους ήταν να επιλέξουν μικρές σκηνές από τις ζωές τους, τις οποίες θα αναπαριστούσαν θεατρικά, ώστε να ετοιμάσουν το “τρέιλερ” μιας ταινίας για κάθε γυναίκα. Οι κορσέδες που έκαναν τις γυναίκες του 18ου αιώνα να λιποθυμούν, ο μακρύς -όσο 74 καντίνες!- κατάλογος ονομάτων των γυναικών που ήθελαν να ψηφίσουν στη Νέα Ζηλανδία, οι τουαλέτες μαύρων και λευκών που ήταν χωριστές στην Αμερική του 19ου αιώνα, η σύλληψη μιας γυναίκας επειδή αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε λευκό και, τέλος, οι Ταλιμπάν που πυροβόλησαν ένα νεαρό κορίτσι στο κεφάλι, επειδή διεκδίκησε δημόσια το δικαίωμά του στην εκπαίδευση ήταν οι πιο δυνατές σκηνές. Τα παιδιά δεν αντέχουν την αδικία. Και η έκπληξή τους σε όλα όσα άκουσαν σήμερα το απέδειξε για άλλη μια φορά.